Σχήματα.

"Είναι ήδη πολύ νωρίς", είπε μόλις κοίταξε το ρολόι. Όχι βέβαια αυτό στον καρπό. Δε φορούσε. Το ρολόι στα μάτια απέναντί του. 

"Είναι ήδη πολύ νωρίς". Οξύμωρο σχήμα. Ωραία τα σχήματα. Κάνουν πιο όμορφη τη ζωή. Ακόμη πιο όμορφη, για να είμαστε ακριβείς. Προσπαθήστε να σχηματοποιήσετε ό,τι σας συμβαίνει. Θα δείτε πόση ανακούφιση και ηρεμία θα σας κατακλύζει. Φανταστείτε μια αιώρα, για παράδειγμα. 

Κι ακόμη πιο ωραία τα οξύμωρα σχήματα. Εδώ είναι που μπαίνει η ποίηση στη ζωή. 

"Είναι ήδη πολύ νωρίς". Ένα οξύμωρο σχήμα που εκφράζει τη σχετικότητα του Χρόνου. Του βιωμένου Χρόνου πάντα, για να συνεννοούμαστε. Μόνο αυτός ο Χρόνος υπάρχει. Τα υπόλοιπα είναι φιλοσοφίες ανθρώπων με γενειάδες και σκονισμένες βιβλιοθήκες. 

Μην προσπαθήσετε να προεκτείνετε τον βιωμένο Χρόνο στο παρόν ή στο μέλλον. Απλώς σχηματοποιήστε τον. Σαν ένα επίθετο που χάνεται μέσα σε μια πρόταση. Σαν ένα παράθυρο που αντανακλά τον ήλιο και σε τυφλώνει. Σαν μια αιώρα πλεγμένη από στίχους. 

Σχήματα. Οξύμωρα ή μη. 

Αυτά θα μας σώσουν, 

στις μέρες αυτές των ευαίσθητων απαντήσεων και των επιθετικών ερωτήσεων. 

Η τραγιάσκα της Τζιοκόντα

Όλα ξεκίνησαν με ένα απότομο φρενάρισμα. Το τρόλεϊ βρισκόταν κάτω από τη γέφυρα. Ο λόγος: μια τραγιάσκα είχε πέσει στο δρόμο. Βέβαια στην αρχή δεν το κατάλαβα. Τρόμαξα. Ένα φρενάρισμα δεν είναι ποτέ κάτι ωραίο. Τον είδα να έχει παρατήσει το τρίκυκλο στην άκρη του δρόμου και να τρέχει προς το τρόλεϊ. Και πάλι τρόμαξα. Ησύχασα μόλις είδα την τραγιάσκα. Είδα το υπέροχο, γεμάτο χαράδρες πρόσωπο του να λάμπει. Ένας περαστικός είχε σταματήσει στο πεζοδρόμιο. Δε ξέρω γιατί, αλλά ο παππούς έτρεξε να τον αγκαλιάσει. Παραπάτησε στο κράσπεδο και έπεσε. Δεν τον ένοιαξε. Χαμογελούσα. Έτρεξα να πω την ιστορία στο κορίτσι μου, που πήγαινα να βρω. 

Αυτά είναι τα γεγονότα. Θα με ρωτήσετε, για μια ακόμη φορά, γιατί σας τα λέω. Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι από μόνη της μια πολύ γλυκιά και αισιόδοξη σκηνή για τις ημέρες που ζούμε: ένας οδηγός τρόλεϊ να σταματά για να μην πατήσει μια τραγιάσκα. 

Όμως άλλο θέλω να πω. Διαβάζουμε σελίδες επί σελίδων, μερικοί από εμάς γράφουμε ακόμη περισσότερες. Μπορούμε να αραδιάζουμε χιλιάδες παρομοιώσεις για τη ζωή: άλλος τη λέει δρόμο, άλλος δάσος. Λακούβα με λασπόνερα, βαλς, χορό ή αγκαλιά. Ωραία τα λέμε και τα γράφουμε. Αλλά... αλλά δεν περπατάμε το δρόμο, δε χορεύουμε το χορό, ούτε κάνουμε εκδρομή στο δάσος. Κι αν κάνουμε, κοιτάμε το δέντρο. Ή πηδάμε πάνω από τη λακούβα. 

Πείτε λοιπόν πως ήθελα να προσπαθήσω να προσθέσω ακόμη μια παρομοίωση στη λίστα: η ζωή είναι μια τραγιάσκα. Τρέξτε να την πιάσετε. Σταματήστε ακόμη και το τρόλεϊ. 

[από την πρώτη στιγμή ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία. έσκισα πολλές σελίδες. καμία δε με ικανοποίησε. κατέληξα σε αυτό το κείμενο. κλισέ και πάλι ίσως. δε ξέρω. όση ώρα το γράφω, ο Ηρακλής δίπλα μου ακούει Χατζιδάκι. η ημέρα είναι ζεστή, 16 του Ιούνη. και η ζωή χαμογελά σαν τη Τζιοκόντα. χμ, ακόμη μια παρομοίωση. η ζωή είναι το χαμόγελο της Τζιοκόντα. ή -καλύτερα- η τραγιάσκα της.]

In a bar.

https://youtu.be/IhqqZN0H7CI

Θα ξανάρθω και αύριο. Έρχομαι συχνά εδώ, ναι. Είσαι καινούριος εσύ, λογικό να μην το ξέρεις. Μου αρέσει αυτή η ξύλινη μπάρα. Έχω γράψει και κείμενο γι'αυτήν, βέβαια. Όχι, δε θα στο δώσω να το διαβάσεις. Δεν την ξέρεις ούτε εκείνην. Είχε καθίσει σε εκείνη τη γωνία. Ποιά μπάρα, ρε. Για εκείνη σου μιλώ. Που έκανε τη ξύλινη μπάρα να είναι η ξύλινη μπάρα. Τι σου λέω κι εγώ τώρα... Αλλά σίγουρα έχεις συνηθίσει να ακούς κάθε βράδυ ιστορίες. 

-Βάλε μου ένα τελευταίο, για το δρόμο-

Όχι. Τη δική μου ιστορία δε θα την ακούσεις. Δε θα σε κουράσω. 

Θες να τη μάθεις; 

Να, ρώτα την ξύλινη μπάρα. Τι εννοείς πως να τη ρωτήσεις; Μπάρμαν δεν είσαι; Και δεν ξέρεις! Θα μάθεις.

Ψηλάφισέ τη. 

Θα καταλάβεις τα πάντα. 

Φεύγω. Καλή συνέχεια. 

Θα έρθω αύριο.

Θα έρθω;

Οι δολοφόνοι.

Λέξεις. Παντού. Κείμενα, προτάσεις. Λόγια, λόγια, λόγια. Γραμματοσειρές, προγράμματα κειμένου. Τις αναλύουμε. Τις ξεψαχνίζουμε. Ετυμολογίες. Συλλαβές, γράμματα, φωνητικές αξίες. Γραμματικοί κανόνες. Την ιστορία τους. 

Λέξεις. Χιλιάδες μικροί, ύπουλοι και αθόρυβοι δολοφόνοι. Μας τσακίζουν καθημερινά. Βγάλαμε και παροιμία για αυτό: "η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει...". Α, ναι. Η γλώσσα. Την ξέχασα αυτή. Ο αρχηγός της συμμορίας. 

Δολοφόνοι. Ακούστε εμένα. Που τις αγάπησα. Που πέρασα έξι μήνες από την ακαδημαϊκή και χιλιάδες ώρες από την επαγγελματική μου ζωή μελετώντας λέξεις χαμένες σε πέτρες και χώμα. Ψάχνοντας το χαμένο γράμμα. Συμπληρώνοντας την πρόταση. Και τι κατάλαβα; Που είναι τώρα όλοι αυτοί που τις έγραψαν; Είναι το χώμα που τις περιβάλλει πια. Κάπου διάβασα πως "λέξεις κρύβονται πίσω από ό,τι πράττουμε". Μεγάλο λάθος. Συναισθήματα κρύβονται. Πιστεύετε ειλικρινά πως τα συναισθήματα τους πέτρωσαν και αυτά επειδή γράφτηκαν; Όχι. 

Συμβάσεις είναι οι λέξεις, όπως πολλά στη ζωή. Κι αυτή σύμβαση κατάντησε. Ξύπνα, ντύσου, δούλεψε. Μετά ύπνος. Όνειρα μονο εκεί. Στο μαξιλάρι. Πολλές φορές δεν υπάρχει χρόνος ούτε για αυτά. 

Και μόλις διαπίστωσα πως υπέπεσα και εγώ σε ένα μέγα σφάλμα. Έγραψα ένα κείμενο για τις λέξεις. Στη θεωρία της λογοτεχνίας αυτό λέγεται αυτοαναφορικότητα. Η θεωρία. Άλλη μάστιγα. Πάλι διάβασα κάτι κάπου: "μια μέρα θα πάω να ζήσω στη θεωρία, γιατί στη θεωρία όλα είναι καλά". Ιδού του πρόβλημα. Αλλά γι'αυτό, όχι τώρα. Σε άλλο κείμενο. Είδατε; "Άλλο κείμενο". Δε μπορείς να ξεφύγεις. 

Μακρυά από τις λέξεις, λοιπόν. Αν δε θέλετε να σας μαχαιρώσουν μια μέρα στον ύπνο σας.