Η φίλη.

Ήταν πολλά χρόνια πριν. Δεν έχει σημασία πόσα. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη ματιά. Θα μπορούσα να σας πω χίλιες λέξεις. Και αυτό δεν έχει σημασία. Ήταν η πρώτη μου δουλειά στην επιστήμη μου. Ένοιωθα κάθε δόνηση της σκαπάνης στο χώμα βαθιά μέσα μου. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως δεν ζω για τίποτα άλλο εκτός από την αρχαιολογία. Εκείνη με έκανε να ζω για πολλά χρόνια για αυτήν. Με έναν περίεργο, σχεδόν ψυχωτικό τρόπο. Γνώρισα έναν δικό μου Βιργίλιο, που με οδηγούσε από την Κόλαση, στο Καθαρτήριο και -για λίγο- στον Παράδεισο. Δεν καταλάβαινα τότε πως θα έπρεπε να είναι η Βεατρίκη μου, όχι ο Βιργίλιος. Με συγχωρώ, ήμουν μικρός. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν αντιμέτωπος με συναισθήματα άγνωστα σε μένα. Και τα άφησα να με τιθασεύσουν. Τέλος πάντων, έχω μια τάση να μακρηγορώ. Περάσα(με) πολλά. Αλλά ό,τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες δεν αφορά κανέναν. Έχω γράψει αρκετά για εκείνην. Για την ακρίβεια, εξαιτίας της ανακάλυψα τη μαγεία της γραφής από την αντίθετη πλευρά. Την ήξερα μέχρι τότε μόνο ως αναγνώστης. Γράφω αυτό το κείμενο για να σας πω... Τι, αλήθεια; Δε ξέρω. Απλά να σας πω. Ούτε αυτό έχει σημασία. Απλά την αγαπώ πολύ. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα την εκτιμώ πραγματικά. Γιατί τη βλέπω χωρίς κάτοπτρα. Βλέπω την ομορφιά της. Και τώρα πραγματικά είμαι περήφανος που μπορώ να την αποκαλέσω -επιτέλους- φίλη. Μια βαριά λέξη, που εχει υποστεί τεράστια εκπόρνευση στης μέρες μας. Ναι, είναι φίλη μου. Είναι η Θυμέλη. 

Τσουλήθρα

Γιατί το πρόσωπο σου είχε τόση γαλήνη, 

Έσπαγε σε μυριάδες κόκκους άμμου,

Που έσκαβαν παιδικά φτυαράκια

Ψάχνοντας τον κρυμμένο θησαυρό.

Γιατί η καμπύλη της πλάτης σου,

Τσουλήθρα ονείρων

Γιατί το στόμα σου, 

Πεταλούδα που μόλις απελευθερώθηκε στο δάσος.

Γι'αυτό

Μη ρωτάς.

Τα φτερά των πουλιών ξέρουν.

[Ιούλιος 2015]